متن ادبی «اندوه محراب»

«فُزْتُ وَ رَبِّ الکَعْبِة».
بی‏تو کوچه کوچه چشمانمان ابری‏ست و سایه‏های غم‏انگیز یتیمی و تنهایی، چشمان کوفه را به گریه می‏خواند:
گام بر سپیده می‏گذاری و می‏گذری از لحظه‏های روشن چشم‏های غمگین شهر.
هیچ‏چیز تاریکی اندوه محراب را روشن نمی‏کند؛ هیچ چیز جز خورشید به خون نشسته پیشانی روشن تو.
چشم‏های کوفه می‏بارد اندوه سرشار نبودنت را.
چشم‏های کوفه می‏بارد فراق مردی را که امیرمؤمنان بود و پدر مهربان یتیمان؛ او که قلبی به بزرگی عشق داشت و کلامش نهج بلاغتی بود، چراغ راه عاشقانش.
شهر، پیراهن عزا به تن دارد و آسمان می‏بارد اندوهش را. بوی غم برمی‏خیزد از خاک باران‏خورده و تو چون پرنده‏ای، هر لحظه در آسمان اوج می‏گیری.
تو می‏گذری و چشم‏های شهر یتیم می‏ماند.
تو می‏گذری و اوج می‏گیری تا هرچه ستاره، هر چه خورشید.